Een bijzondere ontmoeting
Ilse reageerde op mijn oproep voor een portfolio-geboortereportage. Omdat ze al 38 weken zwanger was, moest er snel geschakeld worden. Een paar dagen later spraken we af bij Ilse thuis voor een kennismakingsgesprek. Wat was dit fijn! Het voelde meteen vertrouwd. Ik zag het helemaal zitten.
Ik had diep respect voor Ilse, want haar partner had enkele weken eerder een ongeluk gehad en verbleef in een revalidatiecentrum. Ze deed de laatste loodjes dus alleen. Dit motiveerde mij nog meer om iets moois voor haar neer te zetten. Ilse gaf meteen aan dat ze deze reportage met mij wilde doen. Ik vond het geweldig en keek er enorm naar uit.
De bevalling kondigt zich aan
De volgende dag had Ilse een afspraak bij de verloskundige om een datum voor de inleiding te plannen. Zo kon haar partner tijdig worden opgehaald uit het revalidatiecentrum en bij de bevalling zijn. Ze liet me weten dat het een week later zou gebeuren, dus ik maakte alvast wat ruimte in mijn agenda.
Maar deze baby had andere plannen! Twee dagen later, om 7:00 uur 's ochtends, appte Ilse dat ze al zeven uur weeën had en dat de verloskundige onderweg was om te controleren hoe het ervoor stond. Ik stond meteen ‘aan’ en maakte mezelf klaar en de kinderen klaar voor school, zodat ik daarna kon vertrekken.
Om 8:30, net toen ik de kinderen op school had afgezet, belde Ilse. Ze zat al op 3 à 4 cm ontsluiting! Wat knap, helemaal alleen de hele nacht doorstaan. Ze klonk nog steeds heel rustig en regelde ondertussen haar vervoer en dat van haar partner. Haar beste vriendin werd ingeschakeld als taxi: eerst Ilse naar het ziekenhuis, daarna haar vriend ophalen. We spraken af dat ik rond 10:00 uur in het ziekenhuis zou zijn.
Op weg naar het ziekenhuis
Na wat zoeken naar de juiste parkeerplek kwam ik om 10:00 uur aan op Ilse’s kamer. Ze was zo kalm! Omdat ze nog alleen was, was ik blij dat ik er kon zijn om haar te ondersteunen en wat afleiding te bieden. Ik begon meteen met fotograferen. De verloskundige kwam ook binnen en vertelde dat Ilse inmiddels op 5 cm zat. Ongelooflijk hoe goed ze dit deed.
De komst van haar partner en het breken van de vliezen
Om 11:20 arriveerden Ilse’s beste vriendin en haar partner. Eindelijk! Nu voelde het compleet en kon ze zich echt overgeven aan het proces. Het was best even een emotioneel momentje.
De verloskundige stelde voor om de vliezen te breken. Na even nadenken besloot Ilse door te pakken. Er kwam niet veel vruchtwater mee, waardoor het leek of alleen het buitenste vlies gescheurd was. We lieten het bad vol lopen, want Ilse wilde graag in het water verder. De weeën werden intenser en ze raakte steeds meer in zichzelf gekeerd.
De intensiteit neemt toe
Om 12:00 kwam Ilse’s zus binnen. Nu was het geboorteteam echt compleet! Ilse riep trots: “Ik zit al op 6 cm!”
De rugweeën werden zwaarder en ze had hulp nodig bij het geven van tegendruk. Haar zus en beste vriendin wisselden elkaar af. Na 45 minuten wilde Ilse uit bad. Terwijl ze uitstapte, verloor ze haar slijmprop en werd ze misselijk. Daarna werd ze geholpen met afdrogen en aankleden en probeerde ze al wandelend en steunend op het bed nog een paar weeën op te vangen, maar het werd nu echt zwaar. Ze vroeg naar de opties voor pijnstilling.
Gelukkig bood het ziekenhuis in Roermond lachgas aan. Ik heb daar zelf ervaring mee en kan het echt aanraden. Ilse wilde het proberen. De verloskundige zette alles klaar en om 13:00 lag Ilse op bed met het lachgasmasker. Ze zat al op 9 cm! Nog even volhouden.
De persfase begint
Niet lang daarna leek er voorzichtig wat persdrang te komen. Haar partner zat in zijn rolstoel naast haar, met bemoedigende woorden en een hand op haar arm of buik. Om 13:53 was er volledige ontsluiting en mocht Ilse echt mee gaan persen. Het lachgas moest af, want ze moest nu volledig geconcentreerd meewerken.
De verloskundige stelde de baarkruk voor, zodat de zwaartekracht kon helpen. Het ging langzaam vooruit, maar Ilse werd moe. Inmiddels was het 15:00 en zei ze steeds vaker dat ze niet meer kon. De kraamzorg was ook gearriveerd voor het laatste stuk. We moedigden haar aan, maar er werd ook overlegd wat te doen als het niet meer lukte.
De verloskundige haalde toch nog even de gynaecoloog erbij. Ineens was het drukker in de kamer. Ze controleerden Ilse’s bloeddruk en monitorden haar en de baby’s hartslag. Toen de volgende wee kwam, perste Ilse met hernieuwde kracht. Het hoofdje kwam steeds verder. Na nog twee persweeën werd Jazzlyn geboren.
Welkom, Jazzlyn!
Wat een prachtig moment! De ontlading op Ilse’s gezicht sprak boekdelen. Dit kleine meisje was zo gewenst. Jazzlyn werd meteen bij haar moeder gelegd, met haar vader heel dicht bij haar. Ze deed het meteen goed, was mooi roze en liet al snel van zich horen.
Na tien minuten moest Ilse zich nog even concentreren op het uitdrijven van de placenta. Gelukkig kwam die snel los. De gynaecoloog en verpleegkundigen verlieten na de snelle controles de kamer en het gezin kon even genieten. Er werd gebeld naar familie en vrienden: iedereen was trots en dolblij.
De eerste momenten samen
Toen de gynaecoloog terugkwam, was het tijd voor de controles van Jazzlyn. Ze moest even bij mama weg en liet merken dat ze het daar niet mee eens was. Gelukkig werd ze daarna liefdevol aangekleed door haar tantes en mocht ze snel weer terug.
Ik nam afscheid en liet het gezin samen genieten. Met een camera vol prachtige beelden, een lijf vol adrenaline en een hart vol emoties reed ik naar huis. Wat was ik dankbaar dat mijn eerste geboortereportage zo bijzonder mocht zijn. Dat ik erbij mocht zijn, en dat ik in zo’n korte tijd zo werd omarmd als deel van ‘het team’. Onwerkelijk bijna!
Reactie plaatsen
Reacties